چگونه روانپزشک به درمان بیماران کمک می‌کند

روانپزشک، متخصصی است که در زمینه سلامت روان مهارت دارد. روانپزشکان برای تشخیص، درمان و پیشگیری از بیماری‌های روانی آموزش دیده‌اند. آنها دانشکده پزشکی و یک برنامه رزیدنتی را در روانپزشکی به پایان رسانده‌اند.

برای تشخیص بیماری های روانی، روانپزشکان از ترکیبی از روش‌ها از جمله مصاحبه بالینی، تست‌های روانشناختی، سابقه پزشکی و مشاهده استفاده می‌کنند. آنها علائم، رفتارها و سابقه شخصی بیمار را برای رسیدن به تشخیص در نظر می‌گیرند.

اگر به روانپزشک نیاز دارید به یکی از لینک های زیر در سایت دکترتو مراجعه کنید :

در این مقاله قصد داریم چگونگی کمک روانپزشکان به بیماران را بررسی کنیم. روش هایی که روانپزشکان برای درمان بیماران استفاده می‌کنند شامل دارو درمانی، روان درمانی، تغییر سبک زندگی، همکاری با سایر متخصصان مراقبت‌های بهداشتی و غیره است.

تکنیک‌های درمانی مورد استفاده توسط روانپزشکان

روانپزشکان از طیف وسیعی از روش‌های درمانی برای کمک به درمان بیماران مبتلا به اختلالات سلامت روان استفاده می‌کنند. روش‌های مورد استفاده به نیازهای بیمار و تشخیص فردی بستگی دارد. در ادامه برخی از شیوه‌های درمانی روانپزشکان را بررسی خواهیم کرد.

داروهای تجویزی توسط روانپزشکان برای کمک به درمان بیماران

روانپزشکان می‌توانند داروهای مختلفی را برای کمک به درمان اختلالات سلامت روان تجویز کنند. نوع داروی تجویز شده به تشخیص و علائم بیمار بستگی دارد. در پایین برخی از داروهای رایج تجویز شده توسط روانپزشکان را شرح داده‌ایم:

داروهای ضد افسردگی: این داروها برای درمان افسردگی و اختلالات اضطرابی استفاده می‌شوند. داروهای ضد افسردگی با تنظیم سطح سروتونین و سایر انتقال دهنده‌های عصبی در مغز کار می‌کنند.
داروهای ضد روان پریشی: این داروها برای درمان اختلالات روان پریشی مانند اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی استفاده می‌شوند. آنها با مسدود کردن گیرنده‌های دوپامین در مغز عمل می‌کنند.
تثبیت کننده‌های خلق و خو: این داروها برای درمان اختلال دوقطبی و سایر اختلالات خلقی استفاده می‌شوند. آنها با تثبیت خلق و خوی بیمار و جلوگیری از نوسانات خلقی عمل می‌کنند.
ضد اضطراب: این داروها برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می‌شوند. داروهیا ضد اضطراب با کاهش احساس اضطراب و ترویج آرامش عمل می‌کنند.
محرک‌ها: این داروها برای درمان اختلال نقص توجه، بیش فعالی (ADHD) و نارکولپسی استفاده می‌شوند. این داروها با افزایش سطح دوپامین و نوراپی نفرین در مغز کار می‌کنند.
آرام بخش‌ها و خواب آورها: این داروها برای درمان اختلالات خواب مانند بی‌خوابی استفاده می‌شوند. آنها با ترویج آرامش و القای خواب کار می‌کنند.

توجه به این نکته ضروری است که همه داروها دارای عوارض جانبی بالقوه هستند و روانپزشکان برای نظارت بر عوارض جانبی و تنظیم داروها در صورت لزوم با بیماران همکاری نزدیکی دارند. آنها همچنین ممکن است از ترکیبی از داروها برای دستیابی به بهترین نتایج درمانی برای بیماران خود استفاده کنند.

روان درمانی

روان درمانی که با عنوان گفتار درمانی نیز شناخته می‌شود، یک روش درمانی است که شامل صحبت با یک روانپزشک برای کمک به مدیریت اختلالات سلامت روان است. روانپزشکان بسته به نیاز و تشخیص هر بیمار می‌توانند انواع مختلفی از روان درمانی را ارائه دهند. در پایین برخی از انواع رایج روان درمانی مورد استفاده توسط روانپزشکان را شرح داده‌ایم:

درمان شناختی-رفتاری (CBT): CBT نوعی درمان است که به بیماران کمک می‌کند تا الگوهای فکری منفی و رفتارهایی را که به اختلالات سلامت روان آنها کمک می‌کند را شناسایی کنند و تغییر دهند.
درمان بین فردی: این درمان بر بهبود ارتباطات و روابط بین فردی برای کمک به مدیریت اختلالات سلامت روان مانند افسردگی تمرکز دارد.
درمان روان پویایی: درمان روان پویا به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه تجارب و روابط گذشته بیمار بر سلامت روان فعلی او تأثیر می‌گذارند.
گروه درمانی: گروه درمانی شامل گروه کوچکی از بیماران است که با یک متخصص روانپزشکی کار می‌کنند تا در مورد نگرانی‌های مربوط به سلامت روان خود صحبت کنند و از یکدیگر حمایت کنند.
خانواده درمانی: خانواده درمانی شامل همکاری بیمار و اعضای خانواده او با یک متخصص بهداشت روان برای بهبود ارتباطات و حل تعارضاتی است که ممکن است به اختلال سلامت روان بیمار کمک کند.

در طول جلسات روان درمانی، بیماران ممکن است احساسات، تجربیات و رفتارهای خود را با روانپزشک خود در میان بگذارند. هدف روان درمانی ارائه مکانیسم‌ها و راهبردهای مقابله‌ای برای بیماران جهت مدیریت اختلالات سلامت روان، بهبود کیفیت زندگی و کمک به آنها در دستیابی به اهداف است.

الکتروشوک مکانیکی

الکتروشوک درمانی (ECT) یک درمان پزشکی است که شامل اعمال جریان‌های الکتریکی کوچک به مغز برای درمان برخی اختلالات سلامت روان است. معمولاً زمانی که سایر درمان‌ها شکست خورده‌اند، یا زمانی که وضعیت بیمار شدید است و نیاز به درمان فوری دارد، به عنوان آخرین راه حل استفاده می‌شود. روانپزشکان می‌توانند ECT را در یک بیمارستان انجام دهند. در ادامه برخی از جنبه‌های کلیدی الکتروشوک درمانی را بررسی می‌کنیم:

روش: در طول عمل، به بیمار یک بیهوشی عمومی کوتاه اثر و شل کننده عضلانی داده می‌شود. سپس الکترودها روی پوست سر بیمار گذاشته می‌شوند و جریان الکتریکی ضعیفی از مغز عبور می‌کند که باعث تشنج می‌شود. این روش معمولاً چند دقیقه طول می‌کشد.
موارد مصرف: ECT در درجه اول برای درمان افسردگی شدید، اختلال دوقطبی و اسکیزوفرنی استفاده می‌شود. همچنین ممکن است برای درمان سایر اختلالات سلامت روان مانند کاتاتونی، شیدایی و انواع خاصی از اختلالات اضطرابی استفاده شود.
عوارض جانبی : ECT دارای برخی عوارض جانبی بالقوه مانند از دست دادن حافظه کوتاه مدت، گیجی و سردرد است. با این حال، این عوارض معمولا موقتی هستند و در عرض چند روز تا چند هفته برطرف می‌شوند.
دوره درمان: ECT معمولاً دو تا سه بار در هفته به مدت چند هفته انجام می‌شود. تعداد جلسات مورد نیاز به وضعیت بیمار و پاسخ به درمان بستگی دارد.
میزان موفقیت: نشان داده شده است که ECT یک درمان موثر برای برخی اختلالات سلامت روان، به ویژه افسردگی شدید است. با این حال، ممکن است برای همه بیماران موثر نباشد و برخی از بیماران ممکن است به درمان‌های اضافی مانند دارو درمانی و روان درمانی نیاز داشته باشند.

به طور کلی، ECT یک گزینه درمانی است که روانپزشکان ممکن است برای بیماران مبتلا به اختلالات شدید سلامت روان در زمانی که سایر درمان‌ها شکست خورده‌اند یا شرایط بیمار نیاز به مداخله فوری دارد، استفاده کنند. روانپزشکان از نزدیک با بیماران همکاری می‌کنند تا اطمینان حاصل کنند که مزایا و خطرات ECT قبل از شروع درمان به دقت سنجیده می‌شود.

تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال توسط روانپزشکان برای کمک به درمان بیماران

تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) یک روش غیر تهاجمی است که در آن یک سیم پیچ مغناطیسی روی پوست سر قرار می‌گیرد تا سلول‌های عصبی مغز را تحریک کند. TMS در درمان روانپزشکی به عنوان جایگزینی برای دارو برای بیماران مبتلا به افسردگی که به خوبی به درمان‌های دیگر پاسخ نداده‌اند استفاده می‌شود.

روانپزشکان می‌توانند از TMS برای درمان انواع بیماری‌های روانی، از جمله افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) و اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) استفاده کنند. این درمان همچنین نتایج امیدوار کننده‌ای در درمان درد مزمن، وزوز گوش و اعتیاد نشان داده است.

در طول جلسه TMS، بیمار روی صندلی می‌نشیند در حالی که یک سیم پیچ مغناطیسی روی پوست سر او قرار می‌گیرد. این سیم پیچ پالس‌های کوتاهی از انرژی مغناطیسی را به مغز می‌رساند که سلول‌های عصبی را در ناحیه مورد هدف تحریک می‌کند. این روش معمولا بدون درد و غیر تهاجمی است و بیماران معمولاً می‌توانند بلافاصله پس از جلسه به فعالیت‌های روزانه خود بازگردند.

TMS به طور کلی بی خطر در نظر گرفته می‌شود و عوارض جانبی کمی دارد، اگرچه برخی از بیماران ممکن است سردرد خفیف یا ناراحتی پوست سر را تجربه کنند. برای بیماران مهم است که قبل از شروع درمان TMS در مورد خطرات یا نگرانی‌های احتمالی با روانپزشک خود صحبت کنند.

TMS درمانی برای شرایط سلامت روان نیست، اما می‌تواند به کاهش علائم و بهبود کیفیت زندگی برای بسیاری از بیماران کمک کند. اغلب در ترکیب با سایر روش‌های درمانی مانند دارو درمانی و روان درمانی برای دستیابی به بهترین نتایج ممکن استفاده می‌شود.